Zlatne žbice

(Dallas)




Prisustvo osiječkog repera Kandžije na regionalnoj hip hop sceni vrlo brzo će se meriti decenijama. U tom vremenskom razdboblju, jedan od boljih balkanskih emsijeva bio je respektabilno vredan: uspeo je da objavi jedan odličan mixtape (Jea mixhejt), pola-pola prvenac (Narodnjaci) i njegovog naslednika (Koktel od rakije), kojeg i pored najbolje volje nisam uspeo da preslušam nijedanput u celini.

Blic analizom dosadašnjeg diskografskog opusa visprenog Osiječanina prvo što upada u slušni aparat je napetost između tvrđih hip hop osnova i čistijih pop težnji, primetnih i u radovima žanrovskih autora sa obe strane Drine, Save i Dunava (pre svih Marčelo, Sky Wikluh i kompletna Bad Copy ekipa, Dječaci). Najnoviju kolaboraciju sa mlađim kolegom Toxarom karakteriše zaokret ka boljoj prošlosti, tj. najtvrđim postavkama hip hopa kao autohtonog muzičkog stila.

Ovo osveženje je i više nego dobrodošlo: semplovani, agresivni bitovi prizivaju u sećanje beskompromisnost zlatnog doba hip hopa, na vreme kada se ritmom i rimama pucalo u glavu, a ne u noge, kao što je to danas preovlađujući slučaj. Sirovi boom bap temelj je dodatno obrađen savremenim avanturama beatmakera poput Kandžijinog školskog druga Toze, Phezza, Dirty Hairyja i verovatno svetski najuspešnijeg hip hop producenta sa ovih prostora – Kooladea. Atmosfera koju boji muzička polovina ponude je fino nijansirana, prljava i ukleta, obojena predominantno mračnim tonovima iskrzanih melodija iz zapišanih haustora i nađubrenih prolaza između sivih betonskih zgrada.

Štucanje je primetnije u liričko-izvođačkom segmentu. Nema spora da je Kandžija jedan od nadarenijih, zabavnijih i nepretencioznijih postjugoslovenskih repera/freestylera kome ne bi trebalo da manjka harizme, no u većem broju pesama sa Zlatnih žbica ostaje utisak da nije kadar da na svojim plećima iznese lepo zamišljenu priču. Pomoćnik Toxara se pre uklapa u sivilo jednoličnosti u kojoj se linije stihova nižu po defaultu nego što iskoracima na tom planu popravlja krvotok reči.

Odlični primeri za ove tvrdnje su austrougarska Mađarska i germanska Rodbina, dva video singla, mamaca za širu publiku, koje svoj početno ugrađeni šarm ne uspevaju da izdignu iznad nivoa neobaveznog gega, čije maršrute i realni dometi počinju ulazom na jedno, i završavaju izlaženjem na drugo uho, što se može reći i za nedorađene Duge kandže, HŽ i Kifle u pekari. Visoko postavljeni standardi koji i dalje proizvode prijatnu vrućinu u glavi i životvorni armagedon u stomaku prilikom slušanja klasika kao što su Blato, Geografija i Državnik novog kova, u novim pesmama nisu dostignuti a kamoli prevaziđeni, dok su humoristički aduti i dalje na strani Sexy žulja, sulude obrade Justina Timberlakea, koja nas i dalje podseća da Kandžija može da bude nasmejani genije iz komšiluka, onda kada to poželi.

Što se tiče Zlatnih žbica – mleko nije u potpunosti prosuto, a za “vađenje fleka” pobrinuli su se mahom odlični gosti. Nadahnuti General Woo, Bvana i vinkovački Ja volim lepinje reper Brka unose preko potreban kolorit u Svemirsku misu, daleko najbolju pesmu na ovoj kompilaciji. Tvrđe glave obradovaće i Klavir, u kome osim ni po čemu posebne blic pojave Saše iz TBF, učestvuje i Rima – lokalni slavonski reper koji boluje od paralize. U Kožnjaku i trenerci prisustvujemo retkoj mogućnosti da čujemo da osiječki duet Krankšvester ume da bude veoma zanimljiv kada ne repuje u zamornom porno maniru, dok domaćini ovog hip hop okupljanja briljiraju u minijaturi Bazga i zaključnoj Gas maske.