MVP, i tačka!

Scenario: Gordan Matić
Uloge: Vladimir Aleksić, Katarina Radivojević, Tihomir Stanić, Voja Brajović, Tamara Krcunović
Naratori: Aleksandar Saša Đorđević i Milenko Tepić
Sagovornici: Borislav Stanković, Ranko ŽeravicaJosip Đerđa, Vladimir Cvetković, Dragutin Čermak, Slobodan Gordić, Ivo Daneu...
Žanr: dokumentarno-igrani biopic
Trajanje: 85 minuta
Proizvodnja: Srbija, 2012.

Pri sastavljanju liste retkosti u srpskom filmu nikako se ne sme s uma smetnuti i podžanr biografskog filma. Prvi instinkt nagoni na pojašnjenje da je reč o produkciono zahtevnijim ostvarenjima, ali da je to prvenstveni razlog upadljivog nedostatka biopica u srpskom filmu, barem bi neko i pokušao. Istini za volju, pretili su nam biografskim filmom o Jovanu Dučiću, pominjana je u više navrata i Silvana Armenulić (i ovo su dve zbilja filmične životne priče), ali, čini se da su ovdašnji autori ipak dragovoljno odlučivali za još jednu priču u kojoj Glogovac-Đuričko-Kičić po novobeogradskim krovovima meandriraju o splinu i vlastitoj nesnađenosti.

Pri takvom stanju stvari Žućko, priča o Radivoju Koraću biva ostvarenje koje valja hvaliti i samo na osnovu činjenice da postoji. Autore i pre prve scene filma možemo mirne duše tapšati po ramenu jer su u priči o prvom SFRJ košarkaškom superstaru i značajnoj figuri popularne kulture u nastajanju prepoznali građu kao stvorenu da bude preinačena u film kao nedvosmisleno najnarodskijoj od svih umetnosti.

Međutim, razlozi za reči hvale tu ne prestaju. I mimo svoje neutemeljenosti u tradiciji srpskog filma ili njegovog savremenog ogranka, Žućko, priča o Radivoju Koraću dovoljno je kvalitetan film i delo koje zadovoljava i na planu čisto filmske estetike. A kao prvi utisak, a možda i najvažniji, iskren je zanos kojim su autori ovog filma pristupili njegovoj izradi. Polet i istinsko nadahnuće dalje stupa u srećnu i potpunu rimu sa pričom o čoveku čiji su pogonsko gorivo na svim životnim planovima bili upravo iskrenost i entutzijazam.

Žućko, priča o Radivoju Koraću osmišljen je i izveden u pomodnoj i (sa producentske tačke gledišta) razumnoj formi kombinacije dokumentarnog i igranog filma (te će kao takav naići na neizbežna poređenja sa ipak superiornijim Beogradskim fantomom Jovana Todorovića), uz, naravno, veći udeo dokumentarnog dela. Taj potez predstavlja elegantan spas u slučaju budžetskih neprilika ili nemogućnosti da se u širem zahvatu oživi željena era, ali u slučaju ovog konkretnog ostvarenja, reklo bi e da je to i duboko promišljen potez imajući u vidu nadahnutost sagovornika i savremenika pokojnog Koraća.

I upravo su oni najveća vrednost ovog valjanog filma, ljubav i iskreno ushićenje sa kojom govore o Koraću kao igraču koji je definisao poimanje košarke u tom ranom i ključnom periodu njenog razvoja na SFRJ tlu, ali kao o osobi koja je u velikoj meri oblikovala njihovo gledanje na svet u širem smislu u potpunosti opravdava izbor Koraća za centralni lik ovog ostvarenja. Tako teško da će iko ostati ravnodušan na suzu koja se skotrlja niz lice jednog od momentalno zanemelog sagovornika u trenu kada je trebalo prozboriti koju o preranoj smrti voljenog Žućka. Ne bi bilo preterano reći da je u prizoru te suze najslikovitije prikazan značaj Koraća u životima mnogih u SFRJ tih godina, i to ne samo kao vrsnog igrača i vanserijskog talenta, nego i značajnog inspiratora popularne kulture iza „gvozdene zavese“.

Što se, pak, tiče igranih delova, oni su mahom ilustracija epizoda o kojima će u narednom segmentu biti reč, te kao takvi oni prvenstveno služe kao odmorište i vezivno tkivo između blokova priče o Koraćevom životnom/razvojnom putu. Neki od tih igranih delova su uspeliji i plene veštinom da se na mikro-nivou i pri otežanim uslovima baren na par minuta oživi duh ere o kojoj je ovde reč, dok pojedine igrane scene ne izgledaju dovoljno promišljeno, te je i njihova funkcionalnost upitna (poput scene žura u kojoj Žućko telefonom upućuje Nikolu Karaklajića, neprevaziđenog pop-gurua, u svetlu budućnost The Beatlesa). I upravo ta iskliznuća, zajedno sa zbilja lošom glumom Vladimira Aleksića koji uspeva da nam o Žućku predoči tek dobro znanu i posve očiglednu informaciju o atipičnoj pigmentaciji vlasi.

Ipak, i pored dve upravo pomenute manjkavosti, Žućko... predstavlja dobrodošli dah svežine i kao ostvarenje čije je autore moguće pohvaliti i na račun odabira teme i namera, ali i na konto konkretnih postignuća možda predstavlja preteču talasa na koji se ovde dugo i predugo čeka.