The Great Gatsby

Tajming za novu ekranizaciju Fitzgeraldovog romana The Great Gatsby je, čini se, odličan. Velika dekadencija, sumnjivi poslovi, novopečena klasa bogatih, nadolazeća ekonomska kriza u vazduhu, nedosanjani američki i svaki drugi san, tragična ljubav, sve je ono što povezuje nekadašnju i današnju sliku jedne epohe. Međutim, još uzbudljivije je muzičko približavanje atmosfere jedne epohe i prevođenje na sadašnji trenutak, kakvo smo već imali prilike da čujemo u muzici za prethodne Luhrmannove filmove Romeo+Juliet i Moulin Rouge.

Izbor za modernog muzičkog Getsbija je pao na Jay-Z-ja, koji je izvršni producent ovog izdanja, i ujedno čovek zadužen da doba jazza približi hip-hop generaciji. U pesmi koja otvara album 100$ Bill, Jay-Z efektno provlači paralele među bogatima danas i 20-ih godina prošlog veka u doba prohibicije i sveprisutne korupcije. Ali to nije pravac u kojem se ovaj soundtrack dalje kreće. Naprotiv, pesme su pretežno ljubavnog karaktera i njegov melanholični ton vešto potcrtava temu neostvarene ljubavi.

Pesma koja je izazvala najviše polemike u medijima, obrada Back to Black, je na kraju ostala najveći promašaj. Ona kreće od jako zanimljive ideje da se velika jadikovka Amy Winehouse sada prikaže kao dijalog između dvoje bivših ljubavnika, ovde u izvedbi Andre 3000 (Outkast) i Beyonce. Međutim, dobru ideju je narušio muzički minimalizam obrade, koji vokalno ne leži nijednom od izvođača, a ujedno je ubio svu raskoš neo-soul ritma iz originalne produkcije Marka Ronsona. Na polju elektronskog minimalizma mnogo bolje funkcionišu The XX u pesmi Together, koja je ujedno i jedna od velikih ljubavnih tema koje čine ovaj soundtrack.

Centralno mesto zauzimaju pesme Lane Del Rey (Young and Beautiful) i Florence & the Machine (Over the Love), i obe su pevane iz perspektive Getsbijeve nesuđene ljubavi Daisy Buchanan. Izbor Del Reyove za muzičku interpretaciju salonske Njujorčanke iz viših staleža je u najmanju ruku logičan, jer senzibilitet glavne junakinje iz knjige/filma odlično korespondira sa lenjim vokalom i baršunastim aranžmanom Young and Beautiful, sličnom onom iz njene pesme Video Games. Over the Love na dramatičan način nadopunjuje temu neostvarene ljubavi , i prožeta je simbolom zelene svetlosti, koja metaforički opisuje Getsbijev san da ponovo osvoji Dejzi. Obe ponude pripadaju najboljim iz njihovog dosadašnjeg kataloga pesama.  Ovom dvojcu se po emotivnom naboju najviše  pridružuje Kill and Run pevačice Sie Furler (ex-Zero 7) koja zatvara album.

Za razliku od Moulin Rouge soundtracka kojeg su činile uglavnom obrade, ovde one predstavljaju tek jedan mali deo ponude. Iza
čak dve stoji the Bryan Ferry Orchestra – jedna je obrada Love is the Drug (Roxy Music), a druga Crazy in Love (original Beyonce, ovde Emeli Sande) i obe su solidno odrađene interpretacije u jazz maniru. Duh dekadencije dvadesetih sa Getsbijevih zabava najviše prenose dve originalne pesme Bang Bang (Will.i.am) i A Little Party Never Killed Nobody (Fergie), koje dodatno koketiraju sa dubstepom i EDM-om. Iako u svojoj eklektici dobro oslikavaju doba jazza, same pesme nisu najbolja ponuda sa albuma, a ta laskava titula bi vrlo lako moglo da pripadne srčanoj interpretaciji Love is Blindness (original U2 sa albuma Achtung Baby), koju je Jack White doslovno oduvao.

I slično kao što su Garbage, Radiohead i The Cardigans obeležili soundtrack za Romeo+Juliet i dali jednu alternativniju perspektivu poznatoj priči o tragičnoj ljubavi, tako su i Lana Del Rey, Jack White, the XX i Florence& the Machine to uradili sa pričom o propasti
čoveka koji je sanjao velike snove. Možda je najveći uspeh ovog kompilacijskog izdanja taj da je ovo na kraju ipak album Baza Luhrmana, čoveka čiji pop senzibilitet uspešno objedinjuje pesme različitih žanrova u tematski povezanu celinu, celinu koja se sada može slušati u jednom dahu.