Za poznavaoce američkog punk rocka,
Greg Graffin, uz Bretta Gurevitza pokretačka poluga kalifornijskih punk dinosaurusa
Bad Religion, predstavlja jednog od nekolicine vrhunskih pevača koje je ta scena iznedrila, a uz Jella Biafru svakako najelokventnijeg. Ipak, ni najtvrdokorniji fanovi Bad Religion nisu očekivali od raspevanog i politički osvešćenog doktora geologije tradicionalistički country/folk solo album sa napevima američkih doseljenika starim i po nekoliko stotina godina, uz pet Graffinovih autorskih pesama koje je začudo gotovo nemoguće razlikovati od obrađenih tradicionala.
Snimljen za samo nedelju dana, sa mr. Brettom kao glavnokomandujućim u studiju, Cold As A Clay otkriva Graffina kao izuzetnog poznavaoca muzike američkih zabiti. Njegov topli i čehovljevsko saosećajan glas bez greške pristaje tužnim pričama o ubistvima ili nesrećnim ljubavima koje su uz vatru u podnožju Apalačkih planina i drugih vukojebina nekadašnjeg Novog sveta pevali bogobojažljivi pioniri.
A u pomenutih pet autorskih komada Graffin otkriva da iza bezbrojnih predavanja, besedi i moralnih pridika u pesmama matičnog sastava kao neki od glavnih uticaja stoje autori koji se retko dovode u vezu sa puritanskim punk univerzumom kakvi su The Band, Gram Parsons ili
Neil Young.
Takođe, površne ljubitelje Bad Religion koji ovaj bend vole tek kao svetinju ateističkog pogleda na svet zbuniće Graffinov zahvat u muziku koja je, između ostalog, duboko prožeta religioznošću ili ljubavlju prema Isusu, što je tema koju nosi jedna od najdirljivijih interpretacija na Cold As A Clay, pesma Talk About Suffering.
Bez brige, ovo nije jedan od onih poludosadnih albuma kakvi se obično od strane kritike označavaju kao posledica autorovih godina u kojima je ovaj posle mladalačkog ludila našao sebe u bogu (poput
Van Morrisona ili
Dylana): ovo je ploča kojom se Graffin potvrđuje kao autor čiji je duh iznad malograđanske pseudoreligioznosti, pa i prave vere.
Otuda jedan od ključnih stihova ne samo ove ploče, već i Graffinovih načela glasi “To believe is true religion but to see is truth at last” u izvrsnoj The Watchmaker's Dial. Zato Cold As A Clay treba posmatrati kao zbirku pesama koje bez smaračke antibushovske transparentnosti, springsteenovske pretencioznosti, caveovskog mračnjaštva ili oldhamovske razbarušenosti nudi sliku zemlje koja se nekad doimala poput izgubljenog raja a koja se danas gubi u vojničko-eksploatatorskom ludilu i to od strane jednog od njenih najartikulisanijih kritičara.
Na ovom izdanju, doduše, nema eksplicitnog lamentiranja nad sudbinom modernog sveta koje, opet, na albumima Bad Religion nema onu magiju i uzbuđenje kao u danima Suffer/No Control/Against the Grain (1988-90).
Cold As A Clay ipak nije samo kreativni predah ili stilska vežba, već (ne)očekivana legitimacija utemeljenosti njenog autora u Kosmičkoj američkoj muzici i u ovoj sintagmi reč američki je moguće zameniti sa bilo kojom nacijom barem zapadne hemisfere, iako je u to teško poverovati, posmatrajući zlodela američkih vlasti.
No, Graffin je dovoljno bistar da zna da je vera stvar emocija, a da se istina otkriva onima koji žele da je vide.
Komentari
-
Uros (gost)
| 06.02.2009. 09.22.12
slusao sam prethodni njegov solo (American lesion) i opus sa bad religion, nisam cuo ovaj album, ali sigurno je korektan i sigurno cu ga potraziti...
Morate biti prijavljeni da biste komentarisali tekstove.