Nakon četiri decenije karijere kauboj iz Belfasta se odužuje country velikanima koji su uz bluesere i jazzere izvršili presudan uticaj na oblikovanje njegove kantautorske svesti
Van Morrison godinama je brod sa svojom karijerom navodio na polumitska mora u kojima se prepliću motivi različitih žanrova: od soula i rhythm&bluesa, preko countryja i jazza, do keltskog folka. Osvojene luke su uvek bila označene njegovom prepoznatljivom gusarskom zastavom.
Do istog cilja znao je dolaziti jednako ubedljivo i sigurno kad se više nego inače približavao nekom od žanrova u kome je stvarao koordinate za kurs svoje karijere. Preciznije rečeno, kod njega nikad nije bila važna stilska forma unutar koje je oblikovao pesme, već njihov sadržaj i suština.
A bile su takve da mu godinama već donose reputaciju autora koji u karijeri ima samo dobre i još bolje pesme. Zato činjenica da je Pay the Devil zaogrnut u country ruho ne znači ništa osim puke konstatacije u korist ljubitelja žanrovskih odrednica: šta god da peva i svira, Van Morrison ostaje prepoznatljivo svoj.
Bezbolni prelaz iz naglašene R&B ili folk strukture poslednjih albuma u country vode, Morrison je uglavnom izveo putem posebnog tretmana klasičnih country pesama iz "stare škole" kao što su There Stands the Glass, Your Cheatin' Heart, My Bucket's Got A Hole In It, Back Street Affair... (s izuzetkom zaključne, relativno novije balade Rodneyja Crowella Till I Gain Control Again) ili svojim autorskim doprinosom kroz tri pesme: naslovnu, Playhouse i This Has Got To Stop koje drže korak sa obradama.
S obzirom da je i na nekim ranijim izdanjima (You Win Again s Lindom Gail Lewis pre šest godina) takođe zalazio u čistije žanrovske country vode (istina, više u bržem honky-tonky izdanju), u ovom slučaju svoj čudesni glas stavlja u interpretaciju daleko sentimentalnijeg štiha. Gubitnička atmosfera zadimljenih barova i sudbine ljudi koji posećuju takva mjesta - kockara, pijanaca razočaranih ljubavnika, posrnulih noćnih ptica..., svih onih ljudi koji su se upustili u kocku sa đavolom - u ovim pesmama albuma dobijaju savršenu zvučnu kulisu.
Himne najvećeg country grešnika Hanka Williamsa Sr. izvedene raskošnim Morrisonovim vokalom direktno uspostavljaju emocionalni nivo iskrenog bola instinktivno razumljivog u teksaškom baru, irskom pabu ili srpskoj kafani.
Jednako siguran kad se drži pesama pravovernih country heroja kao što su to George Jones (Things Have Gone to Pieces), Connie Smith's (Once a Day) ili kad se dotiče honky-tonky buntovnika poput Webba Piercea (Back Street Affair) ili pomenutog Crowella, on s lakoćom potvrđuje svoj superiorni izvođački status.
Dajući svakoj od 11 obrađenih pesama na albumu novu dimenziju uz dužno poštovanje njihovom statusu i značaju u istoriji i diskretne filigranske ukrase protkane jazzom, rockabillyjem, bluesom... Morrison je, da skratimo, sa Pay the Devil dodao još jedan dragulj u davno stečenu krunu kralja irskih bardova.
Komentari
Trenutno nema komentara.
Morate biti prijavljeni da biste komentarisali tekstove.