Pozorište iz poslednjeg reda

Naziv originala: The Tempest
Scenario: Julie Taymor (prema komadu Williama Shakespearea)
Uloge: Helen Mirren, Felicity Jones, Chris Cooper, David Strathairn, Ben Whishaw, Russell Brand, Alfred Molina, Djimon Hounsou, Reeve Carney
Žanr: drama
Trajanje: SAD, 2010.

Posle prvenca Titusa, rediteljka Julie Taymor ponovo ekranizuje delo iz bogatog opusa Williema Shakespeara. Čuveni pisac osmilio je Buru u prvoj deceniji sedamnaestog veka, ali Taymorova, kao Baz Luhrman (Romeo+Juliet), pokušava da modernizuje poznatu dramu, iako se, istina, drži podalje od savremenog doba.

Originalni zaplet Bure donekle je izmenjen, a najviše pažnje u scenariju, koji  potpisuje sama rediteljka, privlači promena pola glavnog lika Prospera koji je sada žena. Taymorina milanska vojvotkinja (Helen Mirren) proterana je sa ćerkom Mirandom (Felicity Jones) na udaljeno ostrvo, dok je presto uzurpirao njen brat Antonio (Chris Cooper), s napuljskim kraljem Alonsom (David Strathairn). Prospera, vična alhemičarka, burom namamljuje svoje protivnike na ostrvo i koristi duha Ariela (Ben Whishaw), magiju i manipalaciju da poravna račune s bratom, kraljem, njihovim pratiocima (Russell Brand i Alfred Molina) i Kalibanom (Djimon Hounsou), neposlušnim monstruoznim robom. Cilj je da se mladi napuljski kraljević (Reeve Carney) zaljubi u Prosperinu kćerku i da se potom, njihovim venčanjem, povrati oteto kraljevstvo.

Sve Taymorine naslove odlikuje neobičan vizuelni stil, kreiran prevashodno odličnom fotografijom, scenografijom i kostimima. Bura nije izuzetak. Shakespearov kitnjasti tekst pretočen je u film sa arhaičnim dijalozima, koji izgleda kao da ga je režirao Tarsem Singh (The Fall, The Cell). Bura obiluje oniričkim i na momente zastrašujućim kadrovima, odlično odabranim lokacijma ali i velikim promašajima svih filmskih aspekata koji se ne odnose na vizuelne detalje.

Na primer, sjajnu glumačku postavu rediteljka sputava pozorišnim načelima - ekspresije brojnih filmskih aktera deluju kao da su namenjene posetiocu teatra koji sedi u poslednjem redu, pa gluma tavori na granici proseka i loše interpretacije.

Ova dva epiteta mogu se opravdati isticanjem da je Hellen Mirren očekivano uverljiva u ulozi Prospere, dok Russell Brand, na primer, glumi kao u bilo kom drugom filmu do sada. Interesantno je, međutim, da jedino Kaliban Djimona Hounsoua uspeva da zablista, zahvaljujući pametnoj proceni glumca da će tek kada lik dovede do apsurda uspeti da se izvuče iz nedefinisanih očekivanja Taymorine režije.

Dodatni problem stvaraju i brojne sekvence koje svojom nesuvislošću i naivnošću  ubijaju priželjkivanu simboličnost i ritam. Zbog svega toga, Bura bi mogla visoko da se kotira samo ako je doživimo kao eksperiment, ali, avaj, ona to nije, niti bi želela da bude.