Film kao nužno zlo

Originalni naslov: Hotel for Dogs
Scenario: Jeff Lowell, Robert Schooley, Mark McCorkle (prema romanu Lois Duncan)
Uloge: Emma Roberts, Jake T. Austin, Don Cheadle, Johnny Simmons, Kyla Pratt, Troy Gentile, Lisa Kudrow, Kevin Dillon
Žanr: dečji
Proizvodnja: SAD, Nemačka, 2009.
Trajanje: 100 min.

Celokupna zamisao o skloništu za pse u napuštenom njujorškom hotelu megalomanstvom daleko prevazilazi činjenicu da Endi i Brus, kao deca bez porodice i krova nad glavom, ne mogu da drže psa Petka pa moraju da se dovijaju. Budući da se njihovo dovijanje, inače sastavni deo svake dečje filmske avanture, sastoji od grandiozne mehanizacije napuštenog hotela koji, u sve većem broju, pohode čudno izdresirani psi lutalice film naginje ka superherojskom filmu za decu.

Međutim, iako su na Hotelu za pse radila dvojica scenarista sa pedigreom kao što je dečji film Sky High – uspešno poigravanje konceptom superherojskog filma u svetu tinejdžera – likovi iz Hotela za pse slabo su razrađeni i zadržani su u okviru opštih mesta, a njihova akcija i gedžeti izvedeni su čisto koreografski, bez ikakve podrške u dramskom materijalu.

Površno koketiranje sa žanrom superherojskog filma nastavlja se i na krajnje iritantno izvlačenje pouka. Govor socijalnog radnika pred sam kraj filma s jedne strane se oslanja na obamamaniju, koja je do granica kiča zahvatila američku kinematografiju, a s druge pokušava da krajnje mehanički sklopljenoj priči retroaktivno udahne dušu, kao da isplaćuje kredit.

Od samog starta jasno je da se preterivanje i kvantitet koriste kako bi se pokrila scenaristička nemaštovitost koja autore onemogućava da išta odigraju sa kartama koje su dobili od studija: tako Brus i Endi nisu usvojeni jednom ili dva puta, već bezbroj puta.

Nakon Petka, psa sa kojim imaju prijateljski odnos nadomešćujući nedostatak prave porodice, prikupljaju čitav čopor pasa. Kao sklonište ne nalaze neku šupu gde bi hranili Petka, već ogroman, kompletno opremljen iako napušten hotel posred Menhetna. Kako bi pse othranili ne samo da beže od kuće, nego smišljaju čitav fabrički kompleks i kompletan socijalni program.

Ovakva hipertrofija par početnih motiva koji se samo umnožavaju i nikuda ne vode, naposletku vodi operskom kraju čiji je jedini dramski detalj – pronalaženje prave porodice koju deci nudi socijalni radnik, predvidiv već nakon prvih deset minuta filma.

Briga za čisto manuelne veštine pasa i organizovanost dece stvara utisak da je film nastao kao predložak za neku video-igru strategije. Izlaženje u susret multimedijalnom tržištu koje skraćuje put transformacije neke ideje iz romana u film, iz filma u video-igru itd. možda ide u prilog stratezima tržišta i biznismenima, ali nikako reditelju i scenaristima na kojima je da, u surovim uslovima sve sažetije kulture, pronalaze rupice za disanje.

Umesto toga, oni u mraku traže niz opštih mesta ne bi li preko provalije sopstvene ispraznosti došli do punih bankovnih računa. Film kojim se bave postaje nužno zlo.