Uspeh je najbolja osveta

Ovaj britanski sineasta, retko učinkovit i gotovo uvek intrigantan, krenuo je iz jata mlađih ostvrskih filmadžija, često zgodno nazivanih angry young men, iz nečega što bi se i po današnjim merilima moglo nazvati arthouse filmom, da bi potom stigao u mitski Hollywood, a gde se obreo u vodama žanrovskog i neupitno komercijalnog filma. Kao svojevrsna kopča između ta dva oprečna polja autorskog delovanja poslužio je tvrdolinijaški i neočekivano mračnjački intoniran western Lawman sa Burtom Lancasterom. Ono što je posebno zanimljivo da se u konkretnom slučaju Michaela Winnera u toj drastičnoj tranzicijji ne očitavo preterano uočljiv šav, jer Winner se ubrzio pokazao kao vešt, pouzdan i autorski dovoljno raspoznatljiv izvođač radova.

Winnerovo ime se u tom delu ponajčešće povezuje sa Charlsom Bronsonom, što ni čudi jer ovu dvojicu povezuje saradnja na tri ostvarenja iz dugovečnog serijala Death Wish, kao i rad na filmovima Chato's Land, The Stone Killer i The Mechanic (koji smo lane pogledali u remixu skrojenom po meri Jasona Stathama). Ipak, najznakovitiji i najzaokruženiji je, bez sumnje, polazni film u Death Wish franšizi, delo u kom je Winner briljirao na temu dosta toga – beskompromisnosti u prikazu nasilja, mračnjaštvu na mestu, sveukupnom stilu, maestralno gradiranom ritmu i neodoljivom humoru na neočekivanim mestima. Death Wish, možda jedna od najslikovitijih esencija ubojitog i samosvesnog osvetničkog filma sve do dana današnjeg služi kao mustra za nastanak svežijih filmova iz ovog podžanra, a i sam Winner će se vratiti ovoj formuli tokom devedesetih sa filmom Dirty Weekend, koji lako i brzo potpada pod neodoljivu kategoriju znanu kao nasty cinema.

Treba izdvojiti još nekoliko vrlih ostvarenja iz Winnerovog opusa – gotovo savršeni konspiracijski akcioni triler Firepower, te nešto slično, ali ipak ušminkanije u filmu Scoropio sa Lancasterom i Alainom Delonom, te odlični horor The Sentinel i intrigantno viđenje novele Okretaj zavrtnja Henryja Jamesa u filmu The Nightcomers sa Marlonom Brandom na čelu malobrojne glumačke kolone, a zanimljivo je i njegovo eksploatacijsko viđenje klasika The Big Sleep Raymonda Chandlera.

Winneru je često zamerana izjava da želi da živi u netolerantnom društvu, ali to je bilo prosto nerazumevanje gledišta ovog velikog autora koji je time ukazivao da čvrsto veruje u plodove trenja oprečnosti u društvu, što je počest motiv u njegovim viđenijim ostvarenjima, a što je pokazao i na ličnom primeru iznalazeći dostojanstvenu poziciju i unutar prvobitno ne toliko bliskog mu okruženja i ne baš inicijalno privlačnih angažmana. Otud i početna ocena o uspehu kao dominanti u karijeri ovog majstora.