Ritam galaksije

Isprva hvaljen kao posebno talentovan i tehnički superioran DJ, a potom i kao vrsan remikser, Gibbons se krajem 70-ih samovoljno izolovao iz sveta discoa da bi u sledećoj deceniji uradio nekoliko izuzetnih remiksa. Umro je skoro potpuno zaboravljen, 1994. godine, od posledice side, a o odnosu prema disco muzici u to vreme možda ponajbolje govori podatak da su naslednici vratili njegovu ogromnu kolekciju disco ploča.

Gibbons je u osnovi insistirao na dugim perkusivnim segmentima, što je početkom 70-ih bio priličan problem, budući da nije bilo takvih ploča. S druge strane, bio je u to vreme - u klubu Galaxy 21 je počeo da radi 1974. godine - jedan od najbržih DJ-jeva, tako da je mogao da udovolji svojoj strasti. Tehnika koju je razvio, zapravo je bila naredni korak u DJ-ingu posle Grassovog pionirskog beatmixinga. Nekoliko ploča činile su osnovu njegovog miksa: Happy Song Rare Eartha, Erucu Jermainea Jacksona sa soundtracka za Mahogany i 2 Pigs and A Hog sa soundtracka za Cooley High.

Prema rečima njegovih savremenika i DJ-jeva Francoisa Kevorkiana, Dennya Krivita i Johna "Jellybeana" Beniteza, Gibbons je bio tehnički nekoliko godina ispred ostalih.

Po brzini miksovanja delova od tek po nešto više od 10-tak sekundi, s njime su mogli da se porede samo tadašnji rani hip hop DJ-jevi. Deo s kongama od 30-tak sekundi pesme Happy Song, puštao bi i po 10 minuta, pri čemu publika nije bila svesna šta Gibbons radi, niti je imala predstavu da sluša isti deo neke pesme. Mnogi tadašnji DJ-jevi su se posle svojih nastupa redovno okupljali u Galaxiyu da bi slušali Gibbonsa. Ono što je on radio za gramofonima tada se retko ko usuđivao. Zbog njegove opsednutosti udaraljkama, o muzici koju je puštao ljudi su govorili kao o jungle muzici.

Dobar deo Gibbonsovih miksova postao je standardni deo njegove plej liste i počeo je polako da ih narezuje na acetate. U jednom trenutku je s dečkom/partnerom Richom Floresom osnovao Melting Pot Records na kome su objavili 27 acetata retkih ploča. Acetate su distribuirali preko lokalne prodavnice ploča u kojoj su zainteresovani mogli da naruče svoj primerak. Spisak tih acetata možda ponajbolje odslikava mešavinu soula i funka, što je dominirala u prvim godinama u njujorškim klubovima.

Među butlezima su bili: Stone Fox Chase (Area Code 615), Feel the Need in Me (Detroit Emeralds), Beware of the Stranger (Hypnotics), Feel the Need (Damon Shawn), Life and Death in G & A (Abaco Dream), (Little Bit of Love) Brenda & The Tabulations, (Think Lyn) Collins, I Got It (Gloria Spencer), (I'm Coming) Bobby Bird, Follow the Wind (Midnight Movers), The Bottle (Gil-Scott Heron), I Know You Got Soul (Bobby Bird), Dance Master (Willie Henderson), You Want It You Got It (Detroit Emeralds), (Date With The Rain) Eddie Kendricks, I Like What I Like (Everyday People), I've Been Trying i Ain't It Good Enough (Nu-Sound Express), Jungle (Kongas), Black Skin Blue Eyed Boys (Tony Morgan), Nessa (Max B), Get Off the Streets Y'All (Eric and the Vikings), Getting Uptown to Get Down (United 8), Santa Fe (Titanic), Time i Runnin' Back and Forth (Edwin Starr), Hold On to Your Mind (Andwella), Issmak (Apatchi Band), Revival (Julio Gutierrez), People Get On Up and Drive Your Funky Soul (James Brown), Exuma, The Obeah Man (Exuma), It's Just Begun (The Jimmy Castor Bunch)... Prema Floresovim rečima, jedini editi su bili Law of the Land (The Temptations), i neizostavni Love is the Message (MFSB). Gibbons je inače Love is the Message puštao s produženim instrumentalnim delom, preko koga je puštao delove iz filma Wizard of Oz.

Proboj u muzičkoj industriji Gibbons je napravio praktično slučajno, kada je vlasnik Salsoula, Ken Kayre, posetio Galaxy i čuo ga kako miksuje Ten Percent, koji je bio promotivno objavljen kao singl. Od Gibbonsa je zatražio da svoj živi edit uradi u studiju. Miks pesme dužine nešto preko devet minuta izašao je kao prva komercijalna 12" singlica. Ta verzija je po prodaji nadmašila verizju od 7" i Kayre je, uvidevši komercijalni i kreativni potencijal, Gibbonsu dao odrešene ruke da manipuliše i nesređenim materijalom. Gibbons je priliku iskoristio, počevši da proizvodi remikse koji su već daleko bili od zvanične studijske verzije.

Tom Moulton, koji je i dalje imao primat u muzičkoj industriji, smatrao je Gibbonsa odveć radikalnim. Takav stav možda proizilazi iz toga što Moulton nije izlazio u noćne klubove (jer nije odobravao obilno prisustvo i korišćenje droga) niti je ikada radio kao DJ.

Na Hit and Run Loleatte Holloway iz 1977, Gibbons je potpuno promenio strukturu pesme – izbacio je žičane istrumente kako bi naglasio ritam sekciju Rona Bakera, Normana Harrisa i Earla Younga, dok je pevanje glavnih strofa uklonio, dajući prednost improvizacijama pevačice, njenim uzdasima i kricima. Time je dalje minimalizovao zvuk discoa, pomerajući ga insistiranjem na ritmu i linearnosti ka nekoj vrsi protohaousea (remiks je, naravno, bio neizostavan u prvim house klubovima Paradise Garage, Warehouse i Muzik Box).

Ploča je doprinela da Salsoul postane najtraženija etiketa među njujorškim DJ-jevima, dok je Gibbonsu donela primat među remikserima.

Posle kratkog boravka u Sijetlu, Gibbons se vratio u Njujork gde je već počela da se oseća negativna strana uspeha discoa. Muzika koju su stvorili DJ-jevi u underground gay klubovima postala je popularna i izvan manjinskih zajednica. Međutim, nova publika je bila više orijentisana ka eurorodiscou i generičkim disco pesmama izvođača koji su uspeli da se zakače na najnoviji muzički trend.

Dok je 1973. godine na Billboardovoj list 100 ploča bilo 36 ploča crnih izvođača, 1977. ih je bilo 23; 1974. prosečno mesto crnih izvođača je bilo 15, dok je četiri godine kasnije bilo 22, iako je to bila godina vrhunca disco muzike, koja je u osnovi bila crnačka.

U takvim okolnostima, malo je bilo prostora za nepredvidljivog DJ-ja kao što je bio Walter Gibbons. Ipak, njegov status vrhunskog remiksera nije bio promenjen spoljašnjim okolnostima. U godini vrhunca discoa, Gibbons je uradio izuzetne remikse za Love Committe (Law and Order i Just as Long as I Got You), kao i opet nepredvidljivi remiks za Loleattu Holloway (Catch Me on the Rebound), s naglaskom na osnovnoj ritam sekciji i improvizacijama pevačice. Problemi su pak usledili zbog njegove sve veće religioznosti koja je u jednom trentuku dostigla skoro zilotske razmere.

Krajem 1978. trebalo je za Salsoul da uradi remiks pesme I Got My Mind Made Up grupe Instant Funk. Za religioznog remiksera koji je insistirao na pozitivnim porukama, teško da su bili prihvatljivi stihovi "I got my mind made up/Come on, you can get it/Get it girl, anytime (say what)/Tonight is fine/You've got to push it to me baby/(Push it to me baby)/Slide it to me honey/(Slide it to me girl)/If you want my money (If you want my money)/You've got to make it good as honey/Oh baby, waste me baby, waste me/Taste me baby, taste me/Space me, Space me".

Čak i blagonaklonim producentima nije odgovaralo da se sarađuju s čovekom koji je zahtevao da izvođači promene tekst pesme da bi on uradio remiks. Salsoul je ponudio rađenje remiksa Larryiju Levanu koji je potom praktično preuzeo Gibbonsov status među remikserima. Gibbons je potom pao u zapećak da bi se sredinom 1980-ih vratio s ponovo originalnim remiksima koji su zalazili u vode elektra (pesma Set It Off od Strafea) i saradnji s Arthurom Russellom.

U međuvremenu se vratio korenima našavši spoj religioznosti i muzike u gospelu. Sakupio je oko 5.000 gospel ploča i vratio se izdavanja bootlega. Jedna od tih pesama je Stand On the Word od Celestial Choira, koja je našla svoje mesto u setovima Levana i Mancusea.

U svakom slučaju, radovima Moultona, Gibbonsa i mnogih drugih DJ-jeva i remiksera (Francois Kevrokian, Denny Krivit, Shep Pettibone, Jim Burgess, Tee Scott...) disco je doneo promenu u muzičkoj industriji koja je opstala sve do danas. Doneo je kulturu remiksa time dalje pomerajući odnos između originalnog izvođača i krajnjeg korisnika.

Iako su se isprva muzičari protivili tome i nipodaštavali rad na remisku, očigledno je da su u makar nekim slučajevima ljudi, koji su u neposrednom kontaktu s publikom, mnogo bolje upoznati s reakcijom na plesnom podijumu, ali i aktulenim trendovima. Kultura remiksa se posle toliko zapatila u muzičkoj industiji da za neke pesme i ne znamo kako izgleda originalna verzija, čak i kad je reč o istaknutim muzičarima popa i roka.

Do It Any Way You Wanna

Ono što je započeo Mancuse u svom poktrovlju, na komercijalnom nivou su doneli, prvo Nicky Siano, a potom Larry Levan i Frakie Knuckles. Sianov Gallery je prvi pokušao da pomiri Loftov ethos i masovnu zabavu. Za razliku od Mancusea, Siano je bio ekstrovertni egzibicionista. Ulogu DJ-ja doneo je u centar pažnje i sve je bilo podređno njegovoj volji.

S muzičke strane, iako je Siano bio Italo-Amerikanac, večeri u Galleryiju su bile potpuno posvećene crnoj muzici. Ne samo da je crna muzika dominirala, u klubu je češto bio potpuni mrak u kojem je odjekivao potmuli težak zvuk sub-bassova koje je Siano maskimalno koristio puštajući nove ploče, posebno iz Filadelfije. Klub je otvoren 1972. godine i razvoj mu je tekao praktično paralelno s Philadelphia International Recordings.

Neizbežna himna kluba je bila Love is the Message. Prvih godina na plej listi su bili i Look Me Up (Blue Magic), Think (About It) (Lyn Collins), Get Into Something (The Isley Brothers), Date With The Rain (Eddie Kendricks), What Can I Do For You? (LaBelle), The Love I Lost (Harold Melvin & The Bluenotes), For The Love Of Money The O'Jays, Law Of The Land (The Temptations), Gimme Some Loving (Traffic), Love Epidemic (The Trammps)...

Teško je povući granicu u značaju DJ-jeva u razvoju plesne muzike početkom 70-ih godina prošlog veka. Mnogi od njih su, svaki na svoj način, imali originalne doprinose u stvaranju discoa, ali je nemoguće ne spomenuti Larrya Levana i Frankiea Knucklesa.

Ova dva prijatelja iz detinjstva počeli su karijeru u Continental Baths. Prethodno su bili deo osoblja u Galleryiju, za koji je Levan rekao da mu je bio "subotnja misa". Continental Baths je zapravo bilo javno kupatilo u podrumu hotela Ansonia, koje je funkcionisalo kao veliki zabavni park za gayjeve koji su vreme provodili između disco podijuma, kabarea, sauna i olimpijskog bazena.

S cenom od 11 dolara za celodnevni boravak neki gosti nisu napuštali Continental Baths i po više nedelja (Knuckles se dugo protivio da uđe u to razuzdano mesto, ali kada je prvi put ušao nije izlazio tri nedelje). U ovom slavljenju poststonvolskih sloboda, Levan je počeo da radi kao DJ 1973. godine, dok je Knuckles puštao muziku da zagreje publiku i na slabije posećenim večerima. Ime je proslavio tek u Čikagu krajem 1970-ih u klubu Warehouse.

Iako je u Čikagu u osnovi puštao isto ono što su njujorški DJ-jevi puštali godinama, za tamošnju gay scenu to je bila nova muzika, toliko nova da su joj nadenuli distinktivno ime house, po imenu kluba Warehouse. Tako da, ako je neko mislio da je disco konačno ubijen spaljivanjem ploča na stadionu Komski park čikaškog bejzbol tima White Sox, treba da ima u vidu da je u istom gradu u isto vreme Knuckles utabao put za preživljavanje discoa kroz daleko minimalniji, repetitivniji i sintetičniji house.

Manje-više istu stvar je radio Levan u klubu Paradise Garage koji je bio otvoren od 1977. do 1987. godine. Puštajući klasične disko ploče u miksu s novom produkcijom Levan je doprineo stvaranju podžanra housea – garage, koji je opet dobio ime po klubu u kojem je nastao. U muzičkoj štampi posvećnoj plesnoj muzici, garage je ostao ime za mekši house zvuk, više oslonjen na soul korene. House je, s druge strane, referenca za čvršći i minimalniji zvuk koji je došao iz Čikaga.

Ovde se krije mogućnost zabune, budući da Knuckles ništa radikalno drugačije nije radio od Levana. Izvorište minimalnog housea je bio Muzik Box i DJ Ron Hardy koji je pod uticajem svakojakih droga i divljeg temperamenta puštao znatno bržu muziku. I on je zapravo u početku puštao isti disco kao Knuckles ili Levan, ali je to radio kroz re-edite koji su bili brži, siroviji i repetativniji. Kada su se pojavile prve elektronske ploče, Hardy ih je nemilosrdno puštao i po nekoliko puta tokom večeri.

Levan i Hardy su preminuli početkom 90-ih godina prošlog veka i obojica dele mitski status najboljih DJ-jeva, u zavisnosti od toga koga pitate. Pre nego što će početi da radi kao glavni DJ u Paradise Garage, Levan je puštao muziku u klubu Reade St. Posetioci kluba su uglavnom bili crnci i skoro isključivo homseksualci. Reade St. je bio preteča Garagea i isto tako izdanak ethosa Lofta. Kao komercjalni klub, gostima je trebalo da ponudi isto ono što i Loft, samo za nešto više para. Raspoloženje je bilo podjednako prijateljsko ispunjeno idealima zajedništva i slobodne ljubavi. Klub je međutim zatvoren već 1976. godine i nastavak je viđen u Paradise Garageu.

Kraj