My Winter Storm

Izlazak prvog (ili drugog, ako se računa božićni album obrada Henkäys Ikuisuudesta) solo albuma Tarje Turunen propraćen je pravim medijskim ratom s njenim bivšim bendom Nightwish. Cijevi su punili i online obračuni fanova koji su se podijelili na jude & pravovjerne. Pri tome se često zaboravljalo koliko su Tarjine glasovne vrline doprinele potvrđivanju kako benda, tako i symphonic power metala kao žanra.

Pominjanje publike na samom početku nije slučajnost. Zahvaljujući najviše internet promociji, jedan underground podžanr postao je planetarno popularan fenomen, djelujući manje-više van glavnih tokova muzičke industrije, skoro kao paralelni univerzum. Tako je postalo moguće da čitava grupa bendova koja nema nijedan album blizu top-ten lista u USA ili UK, bez problema rasproda turneju.

Ako mislite da je to preuveličavanje, sjetite se demonstracije odnosa bend-fanovi na nesrećnoj Evroviziji 2006, kad se pobjedili finski metalci Lordi zahvaljujući upravo telefonskim glasovima fanova metala... Osim ako neko ne misli da su srpski ljubitelji turbo folka ili turske domaćice koje se lože na Tarkana glasale za finske metalce u trash-horor ruhu...

Sa druge strane, taj kanonizovani odnos predstavlja prilično opterećenje za suštinu - muziku. Svaki iskorak iz već uhodane žanrovske formule predstavlja „izdaju“ koja se neminovno završava razvodom i prezirom prema do juče “omiljenom bendu”. Shodno tome, ni Tarja na svom debiju nije smjela/htjela da se previše udalji od zvuka matičnog benda.

Sve prepoznatljive karakteristike žanra koji ju je proslavio nalaze se i na novom albumu: dramatično pjevanje u visokim tonalitetima, monumentalne melodije filovane beskrajnim solažama gitara, klavijatura i gudačkih instrumenata, megaprodukcija na ivici savršenosti i epske teme u tekstovima sa blagim ukusom gotike (od ljubavi preko mitologije do fikcije).

Za ostvarenje tog cilja, Tarja je angažovala producenta Daniela Presleya (Faith No More, Jewel) i vrhunsku ekipu studijskih muzičara poput basiste Douga Wimbisha (Living Colour, Annie Lennox, Joe Satriani, Madonna), gitariste Alexa Scholppa (Farmer Boys) i bubnjara Earla Harvina (Seal, Pet Shop Boys, Air). Posao je, treba li reći, sa te strane besprekorno obavljen. Za prvi singl je mudro izabrana pjesma I Walk Alone koja najviše govori o tome iz kog jata je Tarja potekla.

Ukratko, sve je na svom mjestu, ali samo pod uslovom da ste nekritički fan žanra iz kog potiče ova pjevačica. A ako niste, to je priličan problem. Objektivno gledano, uzroci su koncentrisani u njenom kompletnom idejnom pristupu albumu. Svakim novim slušanjem, epiteti poput vrhunsko, savršeno, monumentalno se polako pretvaraju u odrednice tipa: isprazno, sterilno i dosadno.

Kako to blijedo funkcioniše u praksi, evidentno je kad se čuje obrada klasika Poison, programski pisanog hita Alicea Coopera iz 1989. U Tarjinoj verziji, Poison pada korak niže, pošto zvuči kao školski zadatak na temu demonstriranja svih karakteristika symphonic power metala u jednoj pjesmi, pri čemu se nije zaboravilo ništa – osim suštine. Bezuslovno insistiranje na megalomanskoj perfekciji negiralo je svaku mogućnost pojave bilo kakve mrvice spontanosti, energije i strasti.

To je MWS neminovno odvelo u pravac savršeno isplaniranog i stvorenog proizvoda na kom se ništa ne prepušta slučaju - od prvog PR saopštenja do posljednjeg tona. Ovaj brend je namjenski stvoren da zadovolji potrebe određene ciljne grupe i tu se njegova funkcija iscrpljuje. Riječ je o simfo metal odgovoru na pop zvijezde tipa Celine Dion i Mariah Carey. Apsolutni trijumf forme nad sadržajem vodi samo u jednom pravcu – bezličnosti.

Video:

• I Walk Alone