Cat Power je za svoje, sada već bogate karijere navikla publiku da njene mane posmatra kao vrline – u toj veštoj manipulaciji, koja uglavnom izgleda sasvim nesvesna, povremeno se naziru osobine velikog talenta koji nikad nije bljesnuo pravim sjajem
Chan Marshall važi za jednu od najintrigantnijih žena na američkoj alternativnoj sceni. Prepoznatljivog, senzualnog glasa, koji je između stenjanja i šaputanja, sa koncertnom nesigurnošću deteta i diskografskim iskustvom zrele zavodnice, ona se na početku nove godine okušala u sasvim novom okruženju.
Nasuprot instrumentalnom minimalizmu koji je karakterisao njena ranija izdanja, na albumu
The Greatest odabrala je ekipu vrsnih session muzičara iz Memfisa i tamo udahnula sasvim novi život svojim pesmama – duh nekog drugog vremena i zvuka – ležernog 70’s soula za koji je najprepoznatljivija referenca
Al Green. Da paralela nije slučajna, dokaz je njen znameniti saradnik Mabon "Teenie" Hodges (Greenov gitarista i koautor njegovih velikih hitova). Uz njega i ostatak Hi Rhythm ekipe čine legende na basu (Leroy "Flick" Hodges i David Smith) i bubnju (Steve Potts), te raspoložena pratnja klavijaturiste, duvača i gudača. Toliko o raskošnosti zvuka i njegovoj neodoljivoj toplini, za koju je bio zadužen snimatelj-velemajstor Stewart Sikes.
Sedmi album
Cat Power krasi svojevrsna disproporcija – muzika i način pevanja povremeno zvuče kao da su u laganom neskladu – lenji, nevoljni glas nasuprot profi uvežbanom, uvek spremnom bendu čine neobičnu a delotvornu kombinaciju, u kojoj ona smiruje njih, a oni podižu nju. Nadahnutost izvođenja i melanholična atmosfera donekle stavljaju težinu samih pesama u drugi plan, ali samo uživanje u zvuku neosetno uvlači u strukturu pesama, njihove introspektivne tekstove, i počinje polako da izdvaja jednu od druge. U tom izboru najzapaženije ostaju prve tri: naslovna
The Greatest,
Could We i
Lived In Bars, zatim elegična
Where Is My Love i moderna
Love & Communication, dok ostale više zvuče kao skice ili nadahnute improvizacije, jednom kad se izdvoje iz konteksta celog izdanja.
Cat Power je za svoje, sada već bogate karijere navikla publiku da njene mane posmatra kao vrline – u toj veštoj manipulaciji, koja uglavnom izgleda sasvim nesvesna, povremeno se naziru osobine velikog talenta koji nikad nije bljesnuo pravim sjajem. Njen nestabilni psihološki profil, a s tim u vezi i „nesnalaženje“ na sceni koje je već ušlo u legendu, postali su znak raspoznavanja koji je njenu harizmu usmerio na sasvim drugu stranu predstavljajući je kao introvertnog incidentmejkera.
Ako odbacimo tumačenje u kome ona svesno (zlo)upotrebljava svoj imidž da bi privukla pažnju i prodala muziku, podgrevajući svoj kult fatalna-sam-al-sam-sjebana-samo-tako-živeli!, ostaje tumačenje koje je sama dala u naslovnoj pesmi ovog albuma:
Once I wanted to be the greatest
Two faced, sad little rock
When things I couldn't explain
Any feelings
Lower me down
In the end
Secure the grounds
For the lack of the drugs
My faith had been sleeping
For the later parade.
I ta dirljiva iskrenost, ta iskra samospoznaje, ono je što je čini neodoljivom, ženom kojoj se sve prašta.
U mnoštvu asocijacija koje provocira naziv albuma posebno je upečatljiva i ona sa omota – lanac sa bokserskim rukavicama, medalja kao posveta Najvećem Mohamedu Aliju, heroju čija je zvezda, kako i pesma kaže, preplavljena velikim potopom...
Once I wanted to be the greatest
No wind or waterfall could stop me
And then came the rush of the flood
The stars at night turned you to dust
Ovo je album raspoloženja, prijatna celina bez izrazitih padova i sa nekoliko uzbudljivih uzleta. Ovo je nagoveštaj eventualnih promena u karijeri Cat Power, koja bi uz “konkretnije” pesme i manje samozadovoljnu interpretaciju, te adekvatnu instrumentalnu podršku mogla lako da pređe u pop, alternativan ali prijemčiv široj prefinjenoj publici.
Jednom kada se probudi njena vera, za neku novu, kasniju paradu.
Komentari
Trenutno nema komentara.
Morate biti prijavljeni da biste komentarisali tekstove.