Nakon perioda obožavanja svega esencijalnog u rock ‘n' rollu, Hellacopters su se obožili, te ako im se širom otvore vrata Amerike, predstavili bi se kao ono što je sama Amerika zaboravila u poslednjih nekoliko decenija - kao autentična rock božanstva
Čudni su putevi rock ‘n' rolla: u prošlosti je često pohodio deltu Misisipija, brojne američke, australijske i evropske gradove, ali u poslednjih desetak godina neke od svojih najvatrenijih i najortodoksnijih propovednika našao je u petorici dugokosih momaka iz švedske prestonice.
Naspram njihovog rock ‘n' roll pedigrea oličenog kroz stav jednako čvrst poput onog koji su imali garažni bendovi šezdesetih i ogromnim rockerskim zvukom sa metalskim pločicama – vođa
Hellacoptersa Nicke Anderson se afirmisao kao bubnjar švedske death metal atrakcije
Entombed – velika većina savremenih spasilaca gitarskog rocka sa top lista deluje poput olinjalih pudlica sa nastupom dobermana.
Ogroman broj pesama koje su The Hellacopters zabeležili na bezbrojnim izdanjima od osnivanja 1994. sa smislenom urgentnošću – mali broj njih pada ispod visokog nivoa benda – izvanredan glas Nickea Andersona, gitarske solaže i rifovi odsvirani kao da je gitaristima to bila poslednja stvar u životu, razbijačka ritam sekcija, mahom besprekorna produkcija, saradnja sa nekim od ključnih likova nevidljive rock ‘n' roll hijerarhije (Scott Morgan, Rob Younger, Wayne Kramer/MC5…) - sve su to činjenice koje nedostatak vidljivih inovacija ili originalnosti u muzičkom izrazu čine manje važnim.
Jednostavno, bend koji ni u jednom jedinom tonu koji je snimio za poslednjih desetak godina ne ostavlja ni tračak sumnje da se tu radi o bilo čemu osim 100% rock ‘n' rolla jeste poput zraka sunca u polarnoj noći.
Počevši od ranih izdanja iz sredine 90-ih i transformacije core/metal oštrine sa njih ka zvuku američkog, a pomalo i engleskog rocka 70-ih na albumima iz vremena ulaska u novi milenijum, The Hellacopters su sve više nastupali kao bend centra, tj. kao bend čija muzika ne priznaje današnju podelu publike na punk, metal, r'n'b i ine fioke tako mile prodavcima muzičke robe.
Sada su opet tu, sa albumom čiji naslov deluje čudno u kontekstu svega navedenog. Pre teoretisanja, da krenemo od muzike koju nude na Rock and roll is dead.
Album počinje u duhu klasičnih komada Chuck Berryja iz 50-ih, sa raspevanošću koja čak asocira na pristup Beach Boysa Berryjevim klasicima; pored toga što govori o još dubljem zalasku Hellacoptersa u rockersku ikonofiliju, Before the Fall jasno svedoči i o nastavku smekšavanja zvuka iz izdanja u izdanje.
To potvrđuje i sledeća pesma, inače prvi singl,
Everything's On T.V., još jedna dobra ilustracija pravovernosti sastava: melodičan hard rock sa temom odnosa televizije i njenih žrtava, inače obrađivanom priličan broj puta (čak su i sami Hellacoptersi svojevremeno obradili jedan takav komad, pesmu
Television Addict grupe Victims) nije ništa novo ni pogledu žanra, ni u pogledu teme, ali pesma zvuči zdravije i poletnije od songova većine gorepomenutih pudlica/spasilaca koje popularišu sve televizije sveta.
Nimalo slučajno, spot za ovu pesmu koja govori o besmislu društvenog života naspram svih radosti koje nudi televizija, na samoj televiziji teško da ćete videti. O domaćim TV i radio stanicama, kad smo već kod centara mediokritetskog pristupa stvarnosti, da i ne govorimo.
Album se potom nastavlja u sličnom raspoloženju: Monkeyboy zvuči kao spoj power pop zvuka Flamin' Groovies iz njihove post – Teenage Head faze i soul akcenata, što je pokazatelj da su Nicke i ekipa nakon doktoriranja na temu Stooges/MC5/Sonic's Rendezvous Band nasleđa, ovladali obrascima i druge dominantne struje grada Detroita 60-ih i 70-ih, tj. zvukom sa Motown ploča.
U tom smislu, prošlogodišnja saradnja Nickea Andersona i Scott Morgana u (za sada) projekat-bendu Solution i album Communicate! za svaku je preporuku.
Nakon još jednog hard rocka i potom punka u koji uleću poput zahuktale lokomotive (pesme No Angel To Lay Me Away i Bring It On Home) sledi još jedno iznenađenje: zvuk južnjačkog rocka u Leave It Alone potvrđuje ovaj stokholmski kvintet kao obnavljače rock ‘n' roll sabornosti koja je američkoj publici u eri neokonzervativizma potrebnija od podela na idiote i ne-idiote kroz pretenciozne i usiljene parola jednih Green Day, npr.
Tako dolazimo do još jedne odlike Hellacoptersa: izbegavanja svakog ispraznog intelektualizma; to, opet, ne isključuje inteligenciju, naprotiv.
Rock and Roll Is Dead se u klasičnom Hellacopters maniru završava sa ukupno 13 pesama kao, ako ne vrhunsko, a ono bar jedno od solidnijih izdanja ove godine. Međutim, na pitanje naslova albuma sam sadržaj kao da ne nudi nikakav konkretan odgovor.
Tvrdnje o smrti rock ‘n' rolla nisu ništa novo: koliko god ih iznosili salonski pseudointelektualci - kako da bi konstatovali smrt rock ‘n' rolla u sebi, tako i da se establišmentu kome streme predstave kao valjani kandidati za članstvo u njemu - toliko se one svako malo pojave i u naslovima rock ‘n' roll pesama ili albuma praktično od nastanka rock ‘n' rolla sredinom 50-ih pa sve do danas.
Sva ta tvrđenja su zaboravljena, za razliku od klasičnog Neil Youngovog stiha “Hey hey my my, Rock And Roll can never die”. Zato bi možda najbliže bilo istini tumačenje po kome su Hellacopters na svaki način završili period šegrtovanja i od vrednih učenika postali spremni za zvanje rock ‘n' roll profesora. A pošto u muzici o kojoj je reč ikonoklastički pristup stoji u samom njenom jezgru, može se reći da su Hellacopters diplomirali sa desetkom, iako album Rock and Roll Is Dead ne doseže visine Payin' The Dues (1999) ili High Visibility (2002).
Drugim rečima, nakon perioda obožavanja svega esencijalnog u rock ‘n' rollu, Hellacopters su se obožili, te ako im se širom otvore vrata Amerike, predstavili bi se kao ono što je sama Amerika zaboravila u poslednjih nekoliko decenija - kao autentična rock božanstva.
To bi za američki rock bio jednak dobitak kao i za ove simpatične potomke Vikinga, koji bi, da su imali više ambicija od zapadnoevropskih bogataša koji vek kasnije, od Amerike verovatno načinili kulturniju civilizaciju od ove kakva je danas.
A takav bi mogao biti i doprinos Hellacoptersa današnjem američkom rocku, mada bi to verovatno unelo još više radio friendly zvuka u njihove buduće pesme i albume.
No, teško je zamisliti pobedu bez žrtava.
Komentari
-
jovana (gost)
| 17.12.2007. 12.39.33
juce
Morate biti prijavljeni da biste komentarisali tekstove.