Trgovci (izdavačke kuće, distributeri, autori..) danas moraju, više nego ada, znati prodati i nagraditi publiku – više nije dovoljno na best of izdanje staviti desetak hitova i pustiti ga u prodaju računajući na to da će poslušno pop stado kupovati po inerciji čim vidi "najbolje od"... Predbožićne nedelje su idealno vreme za one koji igraju na sigurno. Izuzetaka, ipak, ima
And I Feel Fine: Best Of The I.R.S. Years 1982-1987
The Singles
White Riot , Janie Jones, Bankrobber, London Calling, Lost In The Supermarket... i danas zvuče jednako opasno i uzbudljivo kao pre 25-30 godina. Ako se The Singles posmatra u kontekstu lažnoelitističke zablude da je punk sahranjen kad su The Clash potpisali za CBS... danas je evidentno da je vredelo svakog penija.
Strumerovim rečima: "All the powers in the hands, Of people rich enough to buy it. White riot - I wanna riot. White riot - a riot of my own...“
The Singles je plemenito svedočanstvo o putu iz podruma engleskih klubova do svetskih stadiona, na kom se nije izgubila ni mrvica početne siline.
U propratnoj knjižici o svakom od uvrštenih singlova pisali su ugledni britanski muzičari i književnici, često vrlo lično. Tako je Shane MacGowan pisao o singlu White Riot, Pete Townshend o Should I Stay Or Should I Go, a The Edge o White Man In Hammersmith palais. Tekstove su priložili još i Bernard Sumner (New Order), Richard Archer (Hard-Fi), Carl Barat (Dirty Pretty Things), Ian Brown (Stone Roses), Steve Jones (Sex Pistols), Bobby Gillespie (Primal Scream), ali i fudbaler Stuart Pearce te književnici Irvine Welsh, Nick Hornby i Tony Parsons.
Irvine Welsh piše kako ga je pesma Clash City Rockers navela da napusti kuću i odseli u London, nazvavši The Clash “bezimenim soundtrackom svog života”. Nick Hornby tvrdi da “nikada niko, osim Dylana možda, nije iskombinovao tako veličanstvene melodije s tako oštrim moralizovanjem poput Strummera”, a Tony Parsons prepričava kako je 1977. intervjuisao The Clash kao “bend s tri lidera koji se vole poput braće”.
* * *
Dve godine nakon mejdžor izdanja
In Time 1988-2003, ovaj album nam donosi najbolje iz ranog perioda karijere R.E.M, kad su snimali za nezavisnu kuću I.R.S..
Prvi disk je klasična je best of kompilacija sa 21 pesmom koje su obeležile prvu diskografsku fazu: The One I Love, Radio Free Europe, Finest Worksong i It's The End Of The World As We Know It (And I Feel Fine )... Drugi je bonus CD sa, takođe, 21 pesmom – ali ovog puta je reč o raritetima, teško dostupnim snimcima, neobjavljenim remixima i live snimcima nekih od njihovih najvećih klasika. Svaki od originalnih članova benda odabrao je svoje favorite u moru rariteta, uz pojedinačan komentar na bukletu. Treći deo je DVD When The Light Is Mine... sa dva sata video-materijala koji uključuje svih 11 spotova snimljenih do potpisivanjna ugovora za Warner, kao i ranije neobjavljeni snimci sa TV nastupa i intervjui.
Bilo je to doba kad je Michael Stipe imao dugu kosu i mrmljao u mikrofon svoje nerazumljive stihove, Peter Buck vezao beskonačnu kaskadu zvečećih rickenbacker rifova, a Mike Mills i Bill Berry se poigravali ritmičkim linijama do tada retko viđenim u pop muzici.
Dok se ostatak muzičkog sveta u to doba polako gušio u bezidejnosti novog romantizma i stadionskog AOR rocka, R.E.M. su se spremali da iz "najboljeg malog benda na svetu" izrastu u "najveći mali bend na svetu", najavljujući zainteresovanim da se prave stvari kriju daleko od reflektora velikih pozornica.
Na ovakvo izdanje fanovi su zaista čekali godinama. Ako se ne svrstavate u tu grupu, ovo je idealna priliku da otkrijete kako je gitarski rock u 80-im – nakon kratkotrajne pomame za synth-pop duetima i neoromantičarskim hohštaplerima - bez dila sa đavolom ponovo postao glasan i svetu značajan.
Komentari
Trenutno nema komentara.
Morate biti prijavljeni da biste komentarisali tekstove.