“Ko kaže da funk grupa ne može da svira rock?”, pitao se direktor kosmosa George Clinton na jednoj od najboljih ploča 70-ih (One Nation Under a Groove - Funkadelic)
Ako parafraziramo prethodno pitanje, možemo se zapitati i zašto beli bendovi ne bi mogli svirati reggae. Odgovor koji pružaju neki od najcenjenijih američkih reggae bendova današnjice je nedvosmislen:
Soldiers of Jah Army ili
John Brown’s Body, grupe sačinjene od belih muzičara, zasluženo su zauzele mesto u panteonu najboljih savremenih (roots) reggae grupa, potvrđujući da, biološki gledano, pojam crne, bele ili bilo koje ljudske rase - ne postoji!
Ipak, predvodnička pozicija pripada grupi
Groundation, momcima iz San Franciska, delom školovanim jazz muzičarima, delom ljubiteljima rock klasike 70-ih i najznačajnijim delom dubokim poštovaocima tradicije majstora kakvi su Marley, Black Uhuru ili Congos. Teško je na prvo slušanje poverovati da je Harrison Stafford, lider Groundationa, beli pevač koji tek što je prešao tridesetu: njegov sugestivni vokal često je upoređivan sa Marleyjevim ili H.R.-ovim bravurama, mada bi najpribližnije bilo poređenje sa Horace Andyjevim falsetom.
Njegov glas je jedno od dva najjača oružja benda: drugo predstavlja visoko stručno muziciranje celog benda na dosadašnjih pet objavljenih albuma od 1999. do sada, a koje po feelingu možete pomešati sa svirkom sa bilo kog reggae klasika iz 70-ih. Status benda potvrđuju i gostovanja visokih zvaničnika rasta zajednice na albumima grupe, a ovoga puta to su Ijahman i Pablo Moses.
Upon the Bridge je album koji se tematski i muzički nadovezuje na prethodna četiri: oko osnovnih Staffordovih melodija, plete se bogata mreža zvukova koja, kao i na prethodnim pločama, sasvim neprimetno prelazi u ambijentalne jazz pasaže, vraćajući se na glavni, roots kolosek, kao u pesmi Use to Laugh. Mada termin roots označava poštovanje osnovnih premisa reggae muzike-topli, gruvajući bas, “čak-čak” ritam gitaru, bogato korišćenje udaraljki itd. -bez korišćenja elektronike ili za reggae neuobičajenih instrumenata, recimo, Groundation je i te kako moderna grupa: dinamika između refrena i strofa pesme What Could Have Been svojim intenzitetom deluje poput rešenja HC benda.
Struktura pesama transcendira strofa-refren šablon prateći Staffordove mistične stihove, čineći tako ovaj album idealnim za meditiranje, a posebno ako se konzumira u paketu sa Dub Wars, dub albumom benda s početka ove godine. To posebno zbog toga što se jedina (mada ne tako važna) zamerka estetici Groundationa svodi na gustu zvučnu tapiseriju pesama, kojoj na momente insistirajući Staffordov vokal ne dopušta da potpuno prodiše.
To može biti pitanje ukusa, ali ono što je teško dovesti u pitanje je da
Upon the Bridge predstavlja još jedno kvalitetno izdanje u opusu benda, učvršćujući ih uz legende Devičanskih ostrva, hiperproduktivne
Midnite, na tronu savremene američke rasta spitirualnosti.
Komentari
Trenutno nema komentara.
Morate biti prijavljeni da biste komentarisali tekstove.