Dok su mnogi pričali o sadašnjosti,
Outkast su gledali u budućnost, i od hip-hopa stvarali umetnost praveći utočište za prognanike iz sveta konvencionalnog i jednostranog razmišljanja. Albumi
Southernplayalisticadillacmuzik (1994)
, ATLiens (‘96) i
Stankonia (2000) stvoreni su van svih okvira pop muzike, i bili su svetionik oko koga su se okupljali ljudi koji su izgubili veru u scenu okupiranu jednoličnim ritmovima i temama.
Najjače oružje Outkasta bilo je igranje sa formom i zvukom, stapanje uličnog govora sa složenim melodijama, prostih hip-hop beatova s kompleksnim jezikom bluesa i jazza, odlazeći tamo gde su drugi zastajali pokolebani i zabrinuti za svoj tiraž.
Pojavljivanjem albuma
Speakerboxxx/The Love Below grupa postala je globalno popularna, ali su ujedno i počele priče o rastanku Andrewa Benjamina (Andre 3000) i Antwana Pattona (Big Boi), koje su ipak donekle opovrgnute izlaskom
filmskog mjuzikla Idlewild.
Da bi se album u potpunosti razumeo, mora se povući paralela sa istoimenim filmom čija je radnja smeštena u tridesete godine, i koji je, naravno, inspiracija za celo izdanje. Konstantni sukob između školovanih glumaca i muzičara, koji su se zarad uspeha svojih albuma našli na velikom platnu – poput odbijanja Samuela Jacksona da glumi u autobiografiji 50 Centa Get Rich Or Die Trying – pokreće se ponovo u neubedljivom skitu na početku albuma, gde Andre 3000 u ulozi Lary Oliviea, izlagajući svoje plemenito glumačko poreklo, smatra da muzičari ne samo da uzimaju uloge – već i dovode profesiju na loš glas.
Sva neslaganja ubrzo odlaze u zaborav nakon prve pesme na albumu – Mighy “O”, koja je podvučena poznatim skatovanjem Cab Callaowaya i malenim elektronskim ritmovima, ali, i nažalost, retkim zajedničkim pojavljivanjem Andrea i Big Boia.
The Train stvara atmosferu na koju smo odavno navikli – usporena G-Funk melodija sa melanholičnom gitarskom linijom i neobuzdanim rimama Antwana Pattona: o kadilacima, kriptonitu i svim ostalim stvarima kojima inače nije mesto u jednoj rep pesmi.
Na trenutak se pažnja sa raskošnih i upečatljivih numera prebacuje na film, otvarajući vrata zadimljenih američkih klubova u vreme prohibicije. U njima sviraju jazzy numere Call The Law i Makes No Sense At All, koja svojim iritantnim klavirskim mrmljanjem pokušava da iznenadi slušaoca, baš kao što je to bio slučaj sa neprirodno brzo programiranim bubnjevima na B.O.B.
Ubrzo posle pijančenja i kršenja zakona, Outkast nas vode u crkvu prelepom gospel numerom Mutron Angel, u kojoj je sklopljen brak između crkvene muzike i teškog trip-hop ritma.
Gostovanje Snoop Dogga i Lill Waynea na Hollywood Divorce ne donosi ništa sem još jedne ukalupljene numere čiju monotonost donekle razbija Andre 3000 pevajući refren u stilu Franka Sinatre. Donekle ostaje nejasna (i sigurno ne baš iskrena) potreba da se za temu uzme kritika Holivuda, koji je napokon pristao da pruži podršku za snimanje samog filma Idlewild.
Preterana ekscentričnost odvojila je Outkast od svojih korena i učinila da standardne hip-hop numere na albumu In Your Dreams, N2U i Greatest Show On Earth s neprimetnom Macy Gray izgledaju otuđeno, usiljeno i krajnje obično, uprkos neospornom potencijalnom kvalitetu i sadržaju.
Insistiranje Andrea Pattona da više peva, vođeno uspehom singla Hey Ya, za rezultat ima prilično nespretno izvođenje, koje u poređenju sa apstraktnim tekstovima koje isporučuje na Chronomentrophobia u istoj pesmi ostaje u drugom planu. Patton je na najbolji mogući način iskoristio višak prostora i zvuči bolje nego ikada, isporučujući kvalitetne i zrele tekstove, neopterećen kritikama filmske i muzičke javnosti.
Idlewild kao album svoju svrhu dobija tek dodavanjem slike; osetan je nedostatak vizuelnog segmenta, koji donekle kratki skitovi pokušavaju da nadoknade, ali se konstantno javlja utisak da se nešto dešava u pozadini, nešto za šta ostajete uskraćeni na albumu prepušteni samo zvuku.
Kao i na filmu, retka su zajednička pojavljivanja Andre 3000 i Big Boia na istoj sceni, što je prava šteta jer su najjače numere upravo one na kojima dva umetnika sarađuju. Sve ostalo čini se kao pokušaj da svako pronađe svoj identitet i mesto na albumu, polako se spremajući za solo karijeru.
Komentari
Trenutno nema komentara.
Morate biti prijavljeni da biste komentarisali tekstove.