Konono No 1
RAZNI IZVOĐAČI:
Congotronics (cd + dvd)
Zvuk iz nigdine - sa ulice i dvorišta predgrađa Kinšase – opet je najmoderniji zvuk na planeti.
Otkriće ovog najnovijeg zvučnog prepada iz neke od jazbina u kojima obitavaju ljudi trećeg sveta, podseća nas na to da često zaboravljamo kako muzika ima život koji nije unapred napisan, te da ništa ne postoji dok se ne dogodi J. U slučaju
Konono No 1 i sumanutog zvuka pod novoskovanim zapadnjačkim imenom
congotronics, bilo je potrebno preko 20 godina otkad je nastao i bio emitovan čak i na evropskim radio stanicama, do sadašnjeg “otkrića”, dakle cele dve decenije dok se nije “dogodio”.
“Otkriće” je zapravo marketinško otkriće slično priči o bilo kakvom “otkriću” Afrike kao nečeg što se može uzeti za džabe i dalje prodati – naime, urbanizovani zvuk koji je razvijen na osnovu trance muzike za rituale Bozobo plemena, veštački podeljenog granicom Konga i Angole, nastao je još u vreme pune novovremenske urbanizacije afričkog kontinenta tokom sedamdesetih. Međutim, u tom trenutku svest prosečnog konzumenta u metropolama Prvog sveta nije bila još spremna na mogućnost da ispod Sahare postoji gradski zvuk koji bi mogao da se sluša baš kao i bilo koja druga popularna muzika.
Danas možete bar da kupite osećaj da stanujete i u takvim divljim predgrađima, kao što su ona oko Kinšase, glavnog grada Demokratske republike Kongo, nekada Zaira i još pre - belgijske kolonije. Otuda veza sa belgijskom izdavačkom kućom Crammed Discs, koja već godinama obavlja neverovatno važnu misiju istražujući spoljne granice pop muzike sa elektronskom oštricom, nešto što bi mogli nazvati stilizacijom živih sazvučja za doba elektronski pravljene muzike.
Uz razne druge stvari, to je kuća koja nam je otkrila novu brazilsku scenu i njene pionire, od Bebel Gilberto preko Celia Fonsece do Sube, ali i mogućnosti remiksa ciganskih ritmova, podarivši usput našem Zoranu Janjetovu mogućnost da im pravi omote, nešto što je uvek priželjkivao (ovde potpisuje dizajn oba izdanja).
Dva izdanja u novoj seriji Congotronics koja su za godinu dana revolucionarno izmenile uobičajeno shvatanje šta je muzika uz koju se pleše, jesu prvi album grupe Konono No 1, vodećeg sastava ovog “pravca”, i kompilacija koja predstavlja još šest grupa, uz prateći DVD snimljen sa njima i publikom u akciji na lokaciji (subgradski pejzaži savremene Kinšase, koji govore toliko toga…). Neko je to već u štampi nazvao “afričkim punkom”, ali iz tog opisa nećete saznati ništa.
Zvuk koji čujemo na njima je višeslojna gibanica od ritmova – svaki od njih trči na svoju stranu da bi se sustigli u neobično satkanoj melodiji. Ista melodija se pojavljuje citirana, ubrzana ili usporena u raznim “pesmama”, odnosno ritmičkim oblicima, a ova bučna repetitivnost izaziva transu blisko stanje. Struktura koja se stalno menja i vijuga kao zmija, slojevi ritmova, pokliči svirača i sam zvuk koji podseća na kombinaciju udaranja po šerpama, automobilskim sirenama i ritam mašinama istovremeno, čine ovu muziku jednom od najnesvakidašnjijih prihvaćenih pojava u pop kulturi ikada.
Sve ovo vam neće neobično kad saznate da su tvorcima na dohvat ruke bile samo velike limene kante i mbira (“džepni piano”), čuveni mali instrument sastavljen od metalnih pločica koje se okidaju. Pošto su ovi ulični orkestri otkrili da su suviše tihi u sudaru sa rastućom galamom saobraćaja u metropoli, dovijali su se da svojim rukama skrpe kakva-takva pojačala i naprave žurku na uglu. Muzika koju su kreirali, proizvodi oko sebe ples i neku vrstu samoniklog uličnog teatra, a radikalan i bučan nastup ovih orkestara na kantama sa pojačalima, nijednog trenutka nije uništio potrebu da svaka pesma ima bar naznake melodije, onoliko koliko se to može reći kroz udaraljke, ostavljajući svako uvo zadovoljnim.
Ono što je prelepo kod ovih bendova, među kojima Konono No 1 vodi glavnu reč, jeste ta potreba da se svira uprkos svemu, da se glasno ostavi traga o svojoj prisutnosti na ovom svetu, makar samo u tom jednom trenutku dok galama još traje. Kao nekakav zid buke koji se diže protiv ništavila, nemaštine i opšte nesreće, Konono No 1 predstavlja suštinsku ljudsku potrebu da se nepravdi stane na put, kroz afirmaciju zajedništva.
Afrički punk, ustvari je muzički odgovor cele zajednice protiv nezamislive bede, nedostojne čoveka. Njihovo dirljivo povezivanje ostataka automobilskih šasija u zvučnike, sklepavanje drvenih mikrofona i pravljenje pojačala za mbiru od akumulatora, pokazuju kolika je bila potreba da se sa sobom uradi nešto konstruktivno i pozitivno, nasuprot izvesne nesreće koja je stajala nad svima. Potreba da se uživa u muzici, plesu, druženju i larmi, morala je biti tim veća, što su opasnosti po život bile veće i realnije.
Znate već dovoljno sve one američke priče o usamljenim duhovnim desperadosima u kloaki milionskih gradova po kojima se od nemila do nedraga potucaju naši antijunaci, okruženi sumnjivim tipovima spremnim na sve i ženskima nestabilnog morala. Diznijev je to film za celu porodicu, kad se uporedi sa prljavštinom i prahom egzistencije koje svakodnevno oko sebe gleda ovaj svet na ivici glavnih gradova raspadnutih zemalja. Stalna glad, neizlečive boleštine, otvoreno fizičko nasilje, nekažnjena ubistva, i korupcija kao stil života – tako se zovu prokletstva koja njih more.
Što se afričkih gradova tiče, apokalipsa je u njima uvek stanovala, mada je ponekad spavala snom pravednika, znajući pouzdano da samo od nje zavisi kad će ustati i krenuti na svoj posao. Galama koju dižu ovi muzičari, obznanjuje njeno blisko prisustvo, i daje odgovor cele zajednice paklu na čijoj ivici sve vreme stoji – let’s dance! Dok ima muzike, ima i nekog nas.
Komentari
Trenutno nema komentara.
Morate biti prijavljeni da biste komentarisali tekstove.