Da parafraziramo naslov albuma: njegove pesme ponovo imaju telo, meso, kosti i krv, žive su i prilično zdrave.
Neko je davno primetio da
Bob Mould najbolje pesme pravi kada je nesretan. Sudeći po novom albumu nekadašnjeg gitariste legendarnih
Hüsker Dü, protekle tri godine nisu bile lepe za ovog pesnika mizantropije. Nakon elektronskog eksperimenta na albumu
Modulate (2002), koji, koliko god bio hrabar, nije uspeo da privuče pažnju publike, Bob se vratio onome što najbolje radi, a što mu je svojevremeno donelo titulu “neverovatnog Hulka na gitari”. Tu su tutnjava ritam sekcije (Brendan Canty, ex-Fugazi na basu, te stari saradnik iz
Sugar perioda, bubnjar David Barbea), distorzirane gitare koje prave more buke i Bob koji ne štedi svoj nejaki glas, a o gitari da i ne govorimo.
Da malo njih tako ume pokazuje uvodna pesma Circles, jedna od njegovih najboljih stvari još od Hüsker Dü perioda, koja više nego efektno demonstrira kako se bes i melanholija pakuju u punokrvnu rock numeru. Pozitivan utisak prve pesme ne mogu da pokvare ni tragovi elektronike koji se provlače kroz par narednih numera: negde zvuče kao osveženje, recimo u (Shine Your) Love Light Hope, a ponegde su čak neodvojiv deo pesme (kao da je Mould to oduvek svirao), kao u I Am Vision, I Am Sound.
Poput
Grant Harta i
J Mascisa, i Bob svoje nesretne ljubavi najbolje leči žestokim rifovima i lebdećim melodijama. A kad je on nesretan, isporučuje nam prekrasne komade distorzirane rock buke kao što su
Best Thing ("this would be sound of me looking for some kind of closure, you're so sad, just lost the best thing you never had..."),
Paralized ili potresne poluakustične melodrame na način Boba Moulda kao što su
Days of Rain i
High Fidelity.
Da parafraziramo naslov albuma: njegove pesme ponovo imaju telo, meso, kosti i krv, žive su i prilično zdrave.
Iako, ruku na srce, Body of Song nije delo u rangu albuma Hüsker Dü ili Bobovog solo prvenca Workbok (1989), ovo je album koji vraća veru u gitaristički rock nastao na tragovima američkog punka, hard corea i hard rocka. A u poređenju sa većinom bendova koje MTV danas servira kao rock ‘n' roll, ovo je remek-delo za koje bi pozeri kao Limb Bizkit prodali dušu đavolu. Dobrodošao kući, Bobe!
Komentari
Trenutno nema komentara.
Morate biti prijavljeni da biste komentarisali tekstove.