Journal For Plague Lovers (2xCD, Special Edition)

 

 

“I want to walk in the snow And not leave a footprint”(4st 7lb/MSP)
“Nothing really belongs to us but time, which even he has who has nothing else”
(Baltasar Gracián)

Postpunk Holy Bible. Loš tajming. Treći album Manic Street Preachersa objavljen je iste godine (1994) kad i Definitely Maybe Oasisa i Dummy Portisheada. Zahvaljujući brojnim kriptičnim autodestruktivnim referencama, brutalno zamaskiranim hladnoćom “političkih, religijskih i literarnih tema”, kod većeg dela kritike i fanova on i danas stoji na vrhu emotivne liste omiljenih longplejki bombastičnih mejnstrim intelektualaca.

Ovim umetničkim i kreativnim vrhuncem, a u komercijalnom smislu potpunim fijaskom, danas pod paradoksalnom parolom Holy Bible II industrija reklamira najnoviji, deveti album velškog tročlanog kvarteta. Bek tu d ruts.

Iako se već 15 godina u opštinskim knjigama vodi kao nestao “na mostu koji spaja Vels i Englesku”, a odnedavno i kao najverovatnije mrtav, ritam-gitarista, tekstopisac i najbolji ortak basiste još uvek prisutnog Nickyja Wirea Richie James autor je svih tekstova na Journal For Plague Lovers. Nada da će jednom, ako ništa drugo, bar ostaci beživotnog tela anoreksičnog nesrećnika, odraslog u bedi i siromaštvu, biti pronađeni – još uvek je tu i tinja i u najzabitijim kutovima ovog dela.

Po drugi put posle isto toliko godina, posle umetničke slike debele žene (Strategy) u belom donjem rublju, kompozicije iz tri različite perspektive, za ko zna zbog čega cenzurisani omot, opet su korišćene slike Jenny Saville. Na Stare (2004-2005) u krupnom planu je devojka čiju levu polovinu lica prekriva veliki mladež. Puko preslikavanje nesvakidašnje stvarnosti nije ono što je autorka htela da kaže. U pitanju je nešto sasvim drugo: “I have moved from the anatomy of the body to the anatomy of paint”.

Na koricama luksuznog izdanja-knjige sa dva CD-a stoji: “...Entertainment UK Made in The EU”, a na unutrašnjim stranama: “...Hall or Nothing Management Made in Wales”. Pored faksimila originalnih skica tekstova, originalnog dizajna Nickyja Wirea, na sačuvanoj fotografiji mršava Jamesova silueta, okupana dnevnim svetlom, sedi pored pisaće mašine. Vreme... kao da stoji. Na drugom snimku desna ruka ispisuje na belom papiru set-listu. Na vrhu piše “CARDIFF”. Ispod papira The Daily Telegraph kao podmetač. Na prstima leve četiri velika slova: “LOVE”.

Pisaća mašina i ruka koja piše. Viriliova ideja da s tehnološkim razvojem virtualna realnost uspostavlja kontrolu nad stvarnom realnošću upravo u trenutku posmatranja fotografije čoveka koji će uskoro nestati postaje trajno irelevantna. I do dan danas nezvanična.

“Google-free” tekstovi i skice pesama dopunjeni citatima istrgnutim iz stranica omiljenih knjiga ispisani u omotu koji i dizajnom („for life“) podseća na knjigu, pokriće samo deo troškova snimanja albuma. Vinil, CD, 2xCD, download – utopijsku lepotu glasa Jamesa Dean Bradfielda teško da ijedan format može da pokvari.

Dilema situacionističke krvne veze sestara Collins, mlađe – književnice Jackie – i starije, glumice Joan iz Jackie Collins Existential Question Time: “Oh mummy what‘s a sex pistol” već danas je antologijska rečenica. “Question Without Home.” Neuseljivo pitanje. Tema brojnih blogova i foruma. “Oh mummy, what‘s a sex pistol.”

Internet stranica benda sadrži brojne linkove, citate i sadržaje. Na vrh liste omiljenih velških pesama pevač i gitarista James Dean Bradfield smestio je The Man Don't Give a Fuck Super Furry Animalsa. Wire misli da je Springsteenov River bolji od Nebraske. Omiljeni sportski automobil bubnjara Seana Moorea je Ferrari 250LM. Manicsi trenutno rado konzumiraju nove albume Horrorsa, Jona Frusciantea i Dovesa. Socijalizam na delu. Socijalizam u akciji. Socijalizam po meri čoveka.

Fanovi snimaju album za fanove. Fanovi Clasha i Fidela, solo gitara Guns ‘n’ Rosesa i Def Lepparda, smrtni neprijatelji narkotika i ljubavnih pesama, antishoegazeri, pripadnici generacija teoretičara i terorista, danas slobodno smeju da se pohvale svojim najboljim izdanjem u 21. veku.

A može li da postoji bolja inspiracija od najboljeg prijatelja, prijateljstva? Iako je Wire otpevao i demo za She Bathed Herself in a Bath of Bleach, na zvaničnoj verziji JFPL Steve Albini je njegov glas “snimio” (reč “producirao” je odavno izbacio iz “producentskog” rečnika) samo u poslednjoj, baladi William‘s Last Words.

Telegrafski i ukratko. Ljudski gubici – neopisivi. Stop. Vokal na rubu nervnog sloma. Stop. Intimni doživljaj na granici patetike. Stop. Trinaesta pesma. Stop. On repeat… 

“Isn't it lovely, when the dawn brings the dew?
I'll be watching over you…
You're the best friends I ever had
Goodnight, sleep tight
Goodnight, God bless…”
… “4 Real” – pa makar i na trenutak. Stop.

Povezano:

• Send Away the Tigers, recenzija albuma (2007)
• Mudrost i predrasude, Bob Dylan, Manic Street Preachers u Varaždinu (2008)

Audio:

• MySpace